Niels Van Vijfeijken: Wind tegen met wish

Een eigen kantoor heeft Niels niet meer. Of nou ja, je zou ook kunnen zeggen dat hij nu juist een groter kantoor heeft dan ooit tevoren, alleen moet hij dat met anderen delen. Microlab, op Strijp-S, dat is waar de medeoprichter, en nog altijd mede-eigenaar van het mega succesvolle merk WiSH nu, na een nogal turbulente periode, zijn eigen bureau heeft. “Ze hebben hier echt alles wat je nodig hebt”, zegt hij tevreden. En vervolgens, trots: “In de kelder zit zelfs een bierbrouwerij.”  

tekst: Henk van Straten, foto’s: Mirella Sleenhoff

Het is vanuit dit gebouw, waar hij nu in één van de comfortabele zithoeken ontspannen maar klaarwakker zit te vertellen, dat hij zijn eigen, nieuwe onderneming bestiert. Geen vuiltje aan de lucht, zou je zeggen, als je hem zo ziet zitten. Met zijn vrolijke kop en enthousiaste ogen vol zelfvertrouwen. Hijzelf zou dat trouwens meteen beamen. Dat deze ondernemer nu al een hele periode een juridische oorlog voert tegen zijn voormalige zakenpartner, dat zou je niet zeggen.  

En toch. Vier à vijf ton, zoveel zou zijn voormalige zakenpartner, Tim, in eigen zak hebben gestoken. Ook wil Niels zijn positie binnen WiSH terug. Want die heeft hij nu niet meer. Het bedrijf dat hij opzette, daar werd hij naar eigen zeggen op valse wijze buitenspel gezet. Vandaar deze nieuwe werkplek. Die andere wereld is verdwenen. Zijn focus legt hij zowel op de toekomst – iets nieuws opzetten – als op het verleden, de periode van argwaan en verraad. In het conflict gevecht met Tim heeft hij zich vastgebeten als een hond in een soepbot.  

Dat het zo zou lopen, hadden ze destijds nooit kunnen voorspellen, hij en de jongens met wie hij het festival optuigde. Gewoon een stel vrienden en kennissen uit de omgeving Beek en Donk. Negentien jaar oud was Niels. Nul ervaring, nul kennis, maar genoeg energie en zelfvertrouwen om dat gebrek ruimschoots mee te kunnen compenseren. Hij en de vier jaar oudere Tim Klomp Bueters namen al snel het voortouw. Ze groeiden naar elkaar toe, hadden dagelijks contact. Niels studeerde nog.  

Voor de eerste editie, destijds nog vele malen kleiner dan het al snel zou worden, was de totale begroting een ton. Onder andere Di-Rect en Don Diablo traden op. Niels deed onder andere de financiën en de productie, en leerde gaandeweg hoe alles moest: podium bouwen, logistiek, alles. Zijn vader, fiscalist bij EY, was de (vrijwillige) boekhouder.  

Een mooier en beter festival realiseren dan Tomorrowland, dat was het streven. “En nog steeds heb ik die ambitie.” Dat soort festivals ging hij allemaal af, om te zien hoe zij het deden. Al snel begreep hij alles, van steigerbouw tot kaartverkoop. Uit financiële noodzaak bedacht en bouwde het team van Wish alles zelf. Het bleek een gouden formule. Ieder jaar werd Wish een flink stuk groter, een stuk professioneler, een stuk winstgevender. Gewoon een paar jongens uit de Peel, plots grote ondernemers met een geoliede machine. Ondertussen woonde Niels nog bij z’n ouders en studeerde hij nog.  

In 2010 studeerde hij af, cum laude. Datzelfde jaar trok WiSH vijftienduizend bezoekers. Vijf jaar later waren dat er vijfenzestigduizend. Zo goed waren ze in het ontwerpen en bouwen van podia en decors dat ze er een extra bedrijf voor oprichten, Stagekings, zodat ze zichzelf aan derden konden uithuren. Ook die bedrijfstak groeide hard.  

Misschien wel te hard. Want vervolgens, zoals het cliché wil, ging het mis. “Ja, tja”, antwoordt Niels op de vraag wat er gebeurde. Het verhaal is complex en staat bol van de juridische en technische details. Over sommige dingen kan of mag hij niet eens iets zeggen, vanwege de rechtszaak. Maar in feite komt het neer op het soort tragedie dat je van films en romans kent: de twee kapiteins begonnen, los van elkaar, een eigen koers te varen. En ja, dan scheurt het schip.  

“Tim is voorzichtiger dan ik”, legt Niels uit. “Hij speelt liever op safe. Ik hou van een feestje en ben onbevreesd, hou ervan om te pionieren. Ik vind dat een ondernemer iets anders is dan een CEO. Een ondernemer bouwt op; een CEO bestuurt. Ik wilde creëren en pionieren, Tim ging het steeds meer om het geld.” 

Binnen één en hetzelfde bedrijf verloren de twee elkaar uit het oog. Niels breidde Stagekings uit en tuurde naar de horizon, naar het opzetten van WiSH buiten de landsgrenzen. Ondertussen kocht hij ook nog een eigen kroeg in Beek en Donk.  

De breuklijnen werden steeds breder. Niels wilde delegeren, zodat hij kon blijven pionieren en uitbreiden, maar dat wilde Tim niet. Dat zorgde voor een te zware last op Niels. Ze groeiden snel, het bedrijf splitste op en verhuisde naar twee verschillende plekken. Dit tegen de zin van Niels, die alles liever onder één dak hield, zodat de lijntjes kort zouden blijven, vanwege het feit dat hij van de twee ondernemers het meest actief was betrokken in beide ondernemingen. Hij kwam daardoor om in het werk. De communicatie ging steeds stroever, minder vriendelijk.  

Om de zaken beter bestuurbaar te maken werd er een MT opgezet van vijf personen, dit werkte goed op de korte termijn. Maar na verloop van tijd ging Tim, wanneer er een besluit werd genomen waar hij tegen had gestemd, zijn zogenaamde veto inroepen. In het begin begon dat als grapje, maar langzaamaan wilde Tim echt per se zijn wil doordrijven. Ook al was dat niet de uitslag van de stemming in het MT. 

Een tijdje later kwam er via Stagekings een aanvraag voor het opzetten van WiSH in Mexico. Dit bleek een moment van het schisma te zijn. Tim twijfelde en wilde niet doorpakken, Niels wilde dat wel. De eerste editie van WiSH in Mexico was een succes en het festival verkreeg een sterke vaste positie in de Mexicaanse festivalmarkt.  

Een week na WiSH 2015 gaf Tim aan dat hij niet meer samen verder wilde ondernemen. Toen volgde er een lastige periode waarin het personeel door Tim werd geïnformeerd, zonder medeweten van Niels. Het bedrijf werd erg lastig te besturen, doordat ze beiden 50% aandeelhouder waren en op basis van een oude aandeelhoudersovereenkomst moesten gaan handelen. Hierdoor werd de positieve energie en bestuurlijke snelheid uit het bedrijf gezogen.  

 Uiteindelijk lukt het Niels om een mediator te vinden in een door beide ondernemers zeer gewaardeerde collega-ondernemer. Er werd een document opgesteld om het bedrijf weer bestuurbaar te maken. Tim zou WiSH Nederland tijdelijk besturen, en Niels Stagekings en WiSH Buitenland. Na 9 maanden, na het festivalseizoen, verviel de overeenkomst. Niels ging ervan uit dat Tim wil wel bij zou draaien, ze hadden in 2015 pech gehad met de enorme hitte en de dure financiële gevolgen daarvan. Na weer een normaal goed jaar in 2016 zou het allemaal wel weer goed komen. Wat Niels niet in de gaten had, was dat hij door deze tijdelijke deal het bestuur van de rijkste BV van het concern uit handen gaf. Kort na het ondertekenen van de tijdelijke bestuurswisselovereenkomst liet Tim zijn ware gezicht zien en kwam hij koelbloedig alle administratie weghalen bij Niels’ vader, die ons altijd geholpen heeft. Dat is zijn grote fout geweest, zegt hij. Zijn fuck-up. Het tekenen van dat document. Hij voelde zich genaaid, verraden. Hij was te goed van vertrouwen geweest. Ik heb nu nog steeds niet de volledige toegang tot de administratie van mijn eigen bedrijf. 

Buiten het zicht van hem en zijn vader was er van alles gebeurd met de opbrengsten uit de fysieke verkoop van tickets en consumptiebonnen. Niels weet zeker dat er is gefraudeerd, dat Tim heel vernuftig zijn zakken heeft gevuld. Dat zal hij bewijzen, zonder ook maar een milligram twijfel. Ondertussen eist Tim, op zijn beurt, vijfhonderdduizend euro van Niels, vanwege het onrechtmatig gebruik maken van het WiSH-logo. Het is het woord van de één tegen dat van de ander. Voor de rechter.  

“Ik geef niet op”, zegt Niels, gek genoeg nog steeds volkomen ontspannen, bijna vrolijk. De situatie waarin hij zich bevindt, deze strijd, hij heeft er onbeperkte energie voor en hij zal nooit, maar dan ook nóóit opgeven tot hij de laatste belangrijke bewijzen boven tafel heeft gehaald. “Mensen denken dat ik in zak en as zit of zo, maar dat is helemaal niet zo. Het gaat juist prima met me. Ik geniet nog steeds enorm van ondernemen en heb de laatste jaren ontzettend veel bijgeleerd.” Lachend: “Het enige wat ik klote vind, is dat veel mensen dénken dat het klote met me gaat.”   

Voor Niels hoort dit allemaal bij het ondernemerschap.