Zij beslist: tijgermoeder Eveline Wu

Mood, Mood Strijp-S, Mood streetfood, Mood Rotterdam, Mood streetfood Leidschendam, Mood Club, Stadspaviljoen en het Chineespaviljoen. Eveline Wu bouwt rustig aan haar horeca-imperium. Kom je uit de omgeving Brainport, dan is ze geen onbekende. Ik ontmoet deze drukke dame in haar nieuwste horecagelegenheid Het stadspaviljoen, een locatie met de mooiste achtertuin van Eindhoven. Vandaag niet alleen een gesprek over wat ze allemaal bereikt heeft, ik ben nieuwsgierig naar wat ze juist mist door het harde werken. De offers die ze moet brengen om te komen waar ze wil komen. En wat is dat eindpunt dan eigenlijk?

Tekst: Mariska Pinxt – van Iersel
Beeld: Mirella Steenhof

Tradities
Was papa Wu nooit vertrokken uit China, dan was Eveline huisvrouw geworden na het afstuderen. Dan had ze een rijke man moeten trouwen, kinderen gekregen en daarmee was haar leven compleet geweest. Je kunt het je niet voorstellen wanneer je naar deze vrouw kijkt.“In China is dit zoals het leven gaat. Vrouwen hebben maar één taak en dat is zorgen voor je gezin. Mijn vader koos ervoor om naar Nederland te vertrekken om in het restaurant van zijn zus als chefkok te gaan werken. Dat deed hij in China ook, maar wanneer de familie je nodig heeft, dan ga je. Veel mensen vertrokken in die tijd naar andere landen.”Nederland is een land vol mogelijkheden. Een plek waar gelijkwaardigheid tussen man en vrouw is. “Ik heb de kans om mezelf te ontwikkelen met beide handen aangegrepen. Ik leerde het vak van mijn vader en tante, en kwam daardoor in contact met de beste chefs. Ik heb mijn ogen altijd de kost gegeven, zodat ik goed in mijn vak zou worden. Gelijke kansen, een goed salaris. En dus niet als afwasser beginnen, maar meteen met koken”.

Fundament
Eveline opende op 22-jarige leeftijd haar eerste restaurant, en er volgden er meer. “Voor mij zijn al mijn restaurants een afspiegeling van hoe ik het zelf zou willen, als ik met vrienden ga eten. Ik moet uit allerlei wereldse gerechten kunnen kiezen.”

Ondertussen staat de teller op 8 en ik vraag me af waar dit eindigt. “Het is geen doel op zich om meer zaken te hebben, dat is het nooit geweest. Ik wil een stevig fundament voor mijn kinderen, zodat zij iets minder hard hoeven te werken als dat ik heb gedaan.”Maar willen ze niet gewoon een moeder die vaker thuis is? “Ik ben heel weinig thuis, maar als ik er wel ben, hebben we quality time. Dan kam ik de haren van mijn dochter en doe haar make-up. Ik knip de haren van mijn zoon en we gaan samen heerlijk eten. Ze weten niet beter dan dat ik altijd aan het werk ben.” De vraag of ze vaker thuis wil zijn, hebben ze nooit gesteld. In tegenstelling tot haar eigen moeder, die liever zou zien dat Eveline meer thuis is, minder hard werkt en zich laat vertroetelen.Van het aantal zaken dat Eveline ondertussen heeft, zijn haar ouders niet goed op de hoogte, dan zouden ze zich alleen maar druk maken. Ze zijn 75 en 60, hebben niet het eeuwige leven en Eveline kan zich een leven zonder hen niet voorstellen.

“Ik zou de hele dag huilen als ze er niet meer zouden zijn, maar het zou me er niet van weerhouden om minder hard te werken. Dan komt er een nanny in huis, zoals vroeger toen de kinderen nog klein waren.”

Een pamper van een van de kinderen verwisselen, is misschien drie keer voorgekomen, dat deed de nanny. Het is voor de kinderen belangrijk om liefde te voelen, zegt ze, niet wie er een pamper verschoont.  Ik vind het contrast groot als ik denk aan hoe haar leven zou zijn geweest als ze niet naar Nederland zou zijn gekomen. Ik denk ook aan mijn eigen vooroordelen. Hoezo verwissel je niet zelf een pamper van je kind? Grappig om te merken dat ik die gedachte heb als moderne vrouw die hier geen oordeel over hoeft te hebben. Misschien ook omdat ‘balans thuis’ een vraagstuk is in mijn eigen leven.

“Ik ben een tijgermoeder. Ik heb de kinderen altijd meegenomen naar restaurants, ze smaken laten proeven, zodat ze ook geprikkeld zouden worden.”

Tijgermoeder
Ze heeft acht zaken en ooit zal ze het rustiger aan moeten gaan doen. “Ik ben een tijgermoeder, ik heb de kinderen wat dat betreft altijd heel dicht bij me gehouden. Ik heb ze altijd meegenomen naar restaurants, ze smaken laten proeven, zodat ze ook geprikkeld zouden worden. In de hoop dat ze dit later over kunnen nemen. Ik leg de basis voor ze en zij hebben het dan wat makkelijker.” Maar wat nou als ze heel iets ander willen, vraag ik Eveline. Krijgen ze dan de ruimte om hun eigen pad te volgen? Eveline wiebelt wat heen en weer en zegt: “Natuurlijk moeten ze hun eigen hart kunnen volgen, maar ik zou het moeilijk vinden als ze een andere keuze maken. Misschien kunnen ze een aantal dingen combineren. Studeren wat ze willen studeren, en de zaak ernaast.” Haar dochter van 16 is steeds vaker in een van haar restaurants in Eindhoven te vinden, en gelukkig helpt ze met veel plezier mee.

Bewijsdrang
Terug naar Eveline. Ik ben benieuwd of ze last heeft van bewijsdrang. Ze is even stil als ik de vraag stel en ze herhaalt de vraag hardop. “Ik heb geen bewijsdrang, wel heb ik behoefte aan respect. Van mij naar een ander, maar ook van een ander naar mij toe. Toen we naar Nederland kwamen, hadden we niet meer het luxeleven zoals in China, met chauffeur, een nanny en hulp in huis. We moesten hier alles zelf doen. Dat heeft me gevormd tot wie ik nu ben, en dat is heel goed geweest, maar ik wilde wel respect voelen.”

Ze is hier heel scherp op, blijkt als we ons gesprek vervolgen. Haar kinderen moeten op de zaak iedereen netjes begroeten, haar managers moeten met respect met het personeel omgaan en het maakt haar niet uit wie of wat je bent. Van afwasser tot chef, iedereen is belangrijk en verdient respect.Ze praat over zichzelf in termen van lui en niet slim. Dat verbaast me, omdat deze dame nooit thuis is en zoveel zaken heeft. “Ik slaap het liefste even als ik een uurtje niets te doen heb thuis. Dan plof ik op de bank en doe mijn ogen dicht. Anderen zouden misschien de was gaan doen, of toch nog even iets voor de zaak, maar ik slaap liever.”

En waar komt dat niet slim dan vandaag, vraag ik haar? Ze gaat voor advies naar andere ondernemers, waarvan zij vindt dat ze veel verder zijn en gestudeerd hebben.”

Bij niet slim zijn, denk ik meteen aan dom. Maar het wordt me duidelijk dat ze dat – gelukkig – niet bedoelt.

“Ik heb sowieso nog nooit een man versierd, dat hoort niet in mijn ogen.”

Liefde
Een lange tijd is ze op zoek geweest naar de ware liefde, anders dan haar eerste relatie. De kinderen zijn groot, ze is zelfstandig, ze heeft niemand nodig om een familie mee te stichten of om voor haar en de kinderen te zorgen.

“Een vriendin van me vertelde dat ze op tinder zat, dat kan ik echt niet doen. Dan herkennen mensen mij en dat zou ik echt niet willen. Ik heb sowieso nog nooit een man versierd, dat hoort niet in mijn ogen en ik zal nooit zomaar op iemand afstappen.”

Redelijk ouderwets voor een zelfstandige vrouw van allure, maar wellicht zijn dat de overblijfselen vanuit een traditionele cultuur.Toen ze uit elkaar ging met de vader van haar twee kinderen, was het duidelijk dat de kinderen bij haar zouden blijven. “De kinderen zijn van mij. Ik wil geen heen en weer gesleep met spullen, maar rust. Waarschijnlijk vinden mensen iets van die uitspraak, maar ik vind dat mijn kinderen een vaste plek moeten hebben. Dat wil niet zeggen dat hun vader ze niet ziet. Hij heeft de sleutel van mijn huis en mag ze altijd komen ophalen. Maar ze wonen bij mij en voor hem is dat ook prima.”Als ik haar vraag haar droomman te omschrijven, dan moet hij charmant, lief, humoristisch zijn. Én een pak dragen. Haar stem wordt wat zachter, en dan zegt ze: “Iemand moet van mij houden, ook zonder poespas. Ik kan een poppetje zijn, maar dat wil ik niet altijd. Ik wil dat er ook van me gehouden wordt als ik zonder make-up en in mijn joggingbroek op de bank zit. Dat je aan onze gezichten kan zien dat we verliefd zijn.”

En dan volgt weer de twijfel of ze een man wel kan bieden waar hij naar op zoek is. We komen tot de conclusie dat die man er ineens zal zijn en waarschijnlijk plotseling op haar stoep voor het huis staat als ze het niet verwacht.

Eenzaam is ze nooit, er zijn altijd mensen om haar heen. Maar echt tijd voor vrienden is er niet. Met een beste vriendin in Miami en een ondernemer als beste vriend is ze het gewend om vrienden minder te zien. Als ik Eveline vraag om zichzelf te omschrijven, dan wil ze vooral een goed mens zijn. Goed voor de mensen om haar heen. Want ook al is ze misschien niet veel thuis, ze zorgt wel voor een fundament. Als ze iets voor een ander kan betekenen, op wat voor manier dan ook, dan zal ze dat doen.Eenzaam is ze nooit, er zijn altijd mensen om haar heen. Maar echt tijd voor vrienden is er niet. Met een beste vriendin in Miami en een ondernemer als beste vriend is ze het gewend om vrienden minder te zien. Als ik Eveline vraag om zichzelf te omschrijven, dan wil ze vooral een goed mens zijn. Goed voor de mensen om haar heen. Want ook al is ze misschien niet veel thuis, ze zorgt wel voor een fundament. Als ze iets voor een ander kan betekenen, op wat voor manier dan ook, dan zal ze dat doen.

Zij beslist
Eveline Wu, een vrouw die zakelijk weet wat ze wil, beslissingen neemt en regie neemt over haar leven. Een leven waarin tradities en vooruitstrevendheid hand in hand gaan. Ik kom tot de conclusie dat bepaalde uitspraken van deze vrouw harder klinken dan dat ze zijn en genuanceerder liggen dan dat ze doet voorkomen. Vervang lui voor het nemen van rust en vervang niet slim voor autodidact.

Zij beslist. Zij zorgt, laat voor zich zorgen en wil vooral een goed mens zijn.

En op een dag, op die stoep voor haar huis, staat hij daar en is daar de keuze of zij beslist om zich te laten leiden door de liefde.